در خویش میگریم دگر
اشکم رفیقِ راه نیست
گویی که درد این وطن
با هیچ مرهم ساز نیست
...
صندوقِ رای و نوکران
بازی و بازیگر همان
امید برای آن سراب
با یک کلاه ساده لوحان
...
از یاد بردید خون و دار
آبان و قتلِ بی کران
رای تو هست تمدیدِ خون
خون بازی یا خورنده آن
عشق فقط کوه کندنِ فرهاد
یا آواره شدنِ مجنون نیست
عشق زمانی است
که آسوده خوابم
و مادرم آرامِ آرام
شبیه بال زدن های پروانه
خانه را جارو میزند
موج سوارِ غمِ دریاییِ خویشیم
اما نشانی از خیسی ندارم
گلِ رمیدهِ من
خارت نوازشِ من
دانی که نگاهِ آغوش سازت
چند سال ربود از جوانیِ من
دانی که از باغ و
باغبان بیم دارم
که غافل از زخمِ پنهان باشند
و ایامِ نا مهربانِ مه آلود
شیرهِ جان نوشد
و مثل من
من باشی و من باشی و
تنها من
پی یک دیدارم
حسرت و تکرارم
به رخم نگاه کن
از درون بیمارم
...
من صدای تلخی
صد شب و صد دوری
به سرم زد گاهی
زندگی در گوری
...
پی یک دیدارم
از خودم بیزارم
هر چه گفتی یارم
نیمه شب مهمانم
شرابِ نابی یا شوقِ سراب؟
نسیمِ ماهی یا کابوسِ خواب؟
هیچ نمیدانم
...
فقط دانم
که چشم هایم را دوست دارم
چون تو را میبینم ای بهارِ ناب؟
با برف و این سردی
دوریِ تو عذاب تر
من با تو بی مثالم
بی تو یه سوزِ خیس تر
خواهم که همچو یک برف
در دست تو بمیرم
بخندی و من بازم
لبخند تو ببینم
با سردی و این دوری
من له شدم چو سیگار
خواهم مثال یک مه
تن بدهی به دیدار