آخر شب تو کوچه تکیه به دیوار
بیکار تنها بیمار خسته از همه خسته از سکوتو فریاد
به پای هیچ سوخته عشقش
نیمه جونه پژمرده از رویا
دنبال قلاب نجات فراری از ساحل
به فکر رفتنو رفتن یخ زده در آتش تظاهر
در حال سقوط از قله آشوب به مرداب دروغ
دلگیر از وجدان های خوابیده از این ماندنو رفتن بیهوده
تکرار دیدار کابوس هر بار
گریز از چشمها به آغوش کشیدن انزوا
رفته ب استقبال طوفان تا شاید
این بارسلام کند پایان
دلم تنگ شده بازم واسه یه روز برفی
یه روز با اوج سردی نداشته باشی حرفی
زمستون سرده آره ولی یه حسی داره
خیابون تو زمستون واسم ریل قطاره
یه پالتو روی دوشم نم بارون تو چشمام
با یه آهنگ آروم میگیره معنی دنیام
سیاه پوشم تو شب ها باشب ها میشم همرنگ
آلارم عشق دیروز تو گوشام میزنه زنگ
زمستونه ولی من یه مردادی تبارم
مگه میشه تو باشی بنالم از بهارم
یه دل دارم تو دنیا که گاهی میشه ابری
بدونی چی کشیدم تو دل دارم چه صبری
من از بی طاقتی هام شدم آواره شب
نه از سرما میترسم نه از سردرد و از تب
دلم آشوبه بی تو تو تابستون بی رحم
نبودت در کنارم گذاشته رو دلم زخم
همش رویای با تو تو ذهن من میچرخه
زمستون تو خیابون با یادت خیلی تلخه
آغوش گوشت را به من بده
زمانی مرا دور انداختی
وقت آنس گوش بدهی
چند سالی بود لبای مرا دوخته بودی
نترس دهان من ندارد شمشیری
هر که جای من بود میرفت
نمیداد فرصت من تو را بخشیدم
ولی فراموش نکردم
خنده دار از دید توست
باور کن از خیانت گذشت کردن سخت است
در نبودت بارها با تیغ و بدن بازی کردم
من از یاد نبردمت وقتی که رفتم
آغوش گوشت را به من بده
فرصتی فقط برای خالی شدن بده
من فقط دو گوش از تو میخواهم
از محبت گل ها خنجر میشود
دقیقا دوست دشمن میشود
همسایه خوب سایه میشود
آشنا غریبه میشود
کوه باشی خم میشی
هر جا باشی یه تک تیرانداز پیدا میشه گلوله نمکو به زخمت بزنه
واسه بعد مرگتم نقشه دارن
توی هر راهی باشی جلو پات سنگ میندازن
تکیه به هرچی بدی به تنت چنگ میزند
این جماعت فقط حرف میزنن
یه مشت گرگ دور همن که حتی وقتی سیرن میدرن
با نگاهشون خونتو میچشن
واسه جلو زدن تله میذارن
وجودتو ابزار میدونن
کنار خیابون یه مریضه که هر ساعت یه بار میگریه
روزا هم بازی سکه ها میشه
شبا رستورانش سطل آشغال میشه
داراییش کارتونه کف و سقف آرزوهاش مرگه
تنهایی ما کجا و تنهایی او کجا
توی دستش یه قاصدک بود که بوی بارون میداد
ولی بارون نبود روی دفترم یه خط نوشته برام
کاش سنگ بودی ای پا حس نمیکرد سردردی را
تو هرجا دوست داری میروی
تو همیشه مرا جا میگذاری
با چشم تر با لبخند دفتر را بست
بعد قلم را بوسید به من داد
مثلثی که سه خط موازی شد
دو خط به سر خط رسید یک خط به ته خط رسید
پسرک باید سر میکرد با زخمی که هیچ وقت خوب نمیشود
مادرک از زندانی به زندان دیگر میرفت
پدرک شاد برای رهایی از مسئولیت
هر سه در آتشکده کامل بودن
هر سه در حسرت با هم بودن
بودن گذشته به دورشان مدام میپچید
آینده پوچ مدام خود نمای میکرد
کاش پسرک دیده میشد
کاش مادرک فرصت میداد
کاش پدرک از اشتباه دست میکشید
هر سه را ای کاش بلعید در خلوت
تن فولادیت شد مترسک
مرگ دوستانت شد شوک
روزگاری حرفت دو تا نمیشد
امروز میبافی هزار قصه ی بی خود
عزت و قصرت را دود کردی
همه را فدای مواد کردی
دلیلش مهم نیست دوست ناباب یا سختی روزگار
برای شروعی پرآوازه باید برید از هر آن چیز وابسته
عمر را باید گذراند با سلامت
ارزش آن را ندارد برای خوشی یک ساعت همه هلاک شوند
شروع تو یعنی سلام دوباره به روزگار
توی شاگرد استادی میشوی
برای استادی که میگفت نمیشود
