کاش زبون داشتی

سه ماهه با هم میگذرونیم

گریه میکنیم و فحش میشنویم

ساده میگه باید جدا بشیم

نباید گل مجلس آدما بشیم

این یعنی نیومده باید بری

کاش زبون داشتی نظر میدادی

نمیدونه وجودم به وجودت بنده

مردن تو خاموشی تموم امیدمه

شایدم درست میگه بهتره بری

این دنیای کثیف دیدن نداره

نطرت چی فرار کنیم دوتایی

تف کنیم تو صورت بابایی

جنسمونم که همه جوره جوره

تو بی پدر من بی پدر مامانی

بیست سالگی

کج دار و مریض

پنجه در پنجه با زندگی

رو به روم یه شام سرد

پشت سرم قاب عکس خالی

سرفه میکنم و دود میکنم

به پایانم مانده اندک نفسی

هنوز نرسیده ام به بیست سالگی

خانه خراب شوی بیماری کودکی

منتظرم نفس بکشد انسانیت آدمی

کاش رضایت بدهد عزیز مرگ مغزی