دبیر ادبیات آمد
با اخمی پر حرف
مثل قبل نبود و نشد
آن خدای همیشه لبخند
گفت بچه ها امتحان
گفتم نگفتین آقا
گفت یه شعر میخوام همین
شروع کنین به نوشتن
مانده بودیم در گل
ما کجا و شاعری کجا
گفت فقط دو بیت ساده
سعی کنین لطفا
همه سفید ماندن
با چند خط خطی درهم
اما من سیاه کردم
مثل سایه ام
(( قرق کرده دلم و
تک تیر انداز چشم تو
که بدون عرق میکشه و
حرف نمزنه مثل تو))
چهل ساله که هر سال میمیریم
چهل ساله که هر سال میباریم
هشتادو هشت،پلاسکو،سانچی،هواپیما...
چهل ساله که با تنوع میمیریم
مشگل ما ؟ یا شما ؟ یا خدا ؟...
چهل ساله که بی جواب میمیریم
کلیه فروختیم و آشغال خوردیم
چهل ساله که با جنون فقر میمیریم
دستم زیر سر
خیره شدم به سقف
فکر میکنم و فکر
اشتباه کجا بود اشتباه
به جوابی نمیرسم
من کاملا سوالم
این دست من نیست
من خدای بی جوابم
بدون موج و گردابم
من آب پشت سد تکرارم
دیروز و امروز و فردا
من همینم همینم همین
فروغ من فروغ میخواند
روی مبل زخمی
دل من میگرید
مثل کودکی غمگین
شعر و صدا مرا میبرد
به روزگار کودکی
یادش بخیر سرم گرم بود
با تیله های رنگی
فروغ من فروغ میخواند
من از خودم میپرسم
فروغ و فروغ و فکر من کجا
کودکی و دوری و نزدیکی کجا
منی که توو کل زندگیم
فقط خوردم و شستم
یه شب خواستم و توانستم
یه کیک خوب بپزم
سریع با جنون لذت زنگ زدم
تا یار دعوت کنم
خواستم پز بدم که بلدم
خواستم تا بگم دوست دارم
اما فراموش کردم
شمع تولد بخرم
مثل دیوانه ها ترسیدم
و روی کیک سیگار کاشتم
گفتار و کردار ما
زمینه ساز خیر و شر
یا لبخند و اتفاق خوش
یا بغض و خون باریدن