رفتنی رفت

در را محکم بست و رفت

به حرف من گوش نداد و رفت

چشمای خیس مرا از پشت پنجره ندید

چمدان به دست رفت و رفت

خواستم داد بزنم نرو نرو

حرف نیامد و زندگیم رفت

پله به پله دویدم و باریدم

پشت سر ماشینش دویدم و رفت

نه جواب تماس داد نه اس ام اس

او برای همیشه گذاشت و رفت

ترس و درد من این بود

‏‎که بدون داد و بیداد و ناسزا رفت

مرا صاحب کشدار ترین روز و شب کرد و رفت

مرا همسفر داغ ترین درد و غم کرد و رفت

حق داشت و حق با او بود

رفتنی سر به راه بود و رفت

دو ماه

دیشب پنجره اتاق را بازکردم

دراز کشیدم و ماه را دیدم

آرام آرام به یاد تو افتادم

آنقدر شدید بود حس من

که حس کردم با تو هستم

به یاد حرف تو افتادم

که گفتی من امشب دو ماه دارم

یکی رو به روم مثل تو

یکی در بغل مثل رو به روم

ظهر شد و بیدار شدم

با نوازش پروانه ی روی گونه ام

بعد ظهر هم طوفان آمد و برد

همان درختی را که با تو کاشتم

ناگهان صدای هق هق شنیدم

به خودم آمدم دیدم خیسه گونه هام

پنجره اتاق را بستم

دراز کشیدم و رقص پروانه دیدم

دیر دیر و زود زود

این شعر بوی خون میدهد

آخر این شعر مردی میمرد

این شعر شعر آخر است

آخر این شعر زنی میگرید

تمام ماجرا این است رفیق

قصه زن و مردی تنها است رفیق

زنی با گرگ ها چرخید و چرخید

گرگ شد و گرگ ها درید

مردی با وفا بود و سرد شد

دوباره با وفا شد ولی خم شد

زن ماجرا پشیمان شده بود و راه برگشت نداشت

مرد قصه رگ زده بود و جان نداشت

زن آمده بود که بماند برای همیشه

مرد رفته بود که نباشد برای همیشه

زن ماجرا دیر کرده بود دیر

مرد قصه زود رفته بود زود

گذشته

گاهی اوقات یه عطر یه آهنگ

یه سکانس فیلم یه شعر ناب

یه نگاه یه رنگ لباس

مرا میکشاند به گذشته

به همان خاطره های تلخ کهنه

و من میمانم

با بغضی که روی شانه ام نشسته از کودکی

و من میمانم

با گریه و سردرد لعنتی

و من میمانم

باز با دیواری که مدام میکند دهن کجی

کاش ذهنم قلاده ای محکم داشت

کاش راهی برای گذشتن از گذشته وجود داشت

من خسته ام از شلاق بی رحم گذشته

این روز ها محکم به من چسبیده گذشته

زور دارد و

زورم نمیرسد به گذشته

عاقل نبودم

من عاشق بودم ولی عاقل نبودم

همه چیو با دست خودم خراب کردم

عاشق شدن یک چیز است

عاشقی کردن یک چیز دیگر است

من با همین چشم و لب خودم

قبر خودم را سریع کندم

خوب بودم و بد عالم شدم

علت درد و تنهایم خودم هستم

مثل گلوله خراش دادم و رفتم

من خودم از خودم میترسم

آزادی

هنر بی مرزه

در هر زمینه که بگی

هنر تکیه گاهه

برای هر هنرمند که بگی

آدم مذهبی بی منطقه

در هر دینی که بگی

آدم عاشق آزادیه

در هر کشور که بگی

برزخ

من یه جایم که هیچ غلطی نمیتونم بکنم‎

من میان دو‎ ‎حرف حق مانده ام

‎از‎ ‎یه طرف جیب خالیم میگه برگرد‎ ‎نرو

‎از‎ ‎یه طرف دل پرم میگه برو‎ ‎بگو

‎منگنه از‎ ‎این سخت تر‎ ‎نیست

‎برزخ از‎ ‎این کشنده تر‎ ‎نیست

پارک

لبخند تو میان بادکنک های رنگی پارک

و دل باختن من روی نیمکت پارک

تو خیلی زیبای میان شادی پاک بچه ها

و اشک شوقی که ریخت روی نیمکت پارک

و من ناگهان به یاد آن شب افتادم

که رو به روی تالار ایستاده بودم

با دست و دلی که میلرزید

و بغضی که مدام میترکید

آن شب آمده بودم که خراب کنم

آمده بودم تسکینی برای خود بسازم

جنگ و آشوبی در درونم بود

که به هیچ و پوچ رسید و مرد

و تو هیچ وقت مرا ندیدی شاد خانوم

مثل امروز که در پارک بودم و ندیدی

آخر

من تو زندگیم دور باطل زدم

دیوانه شدم و زخم تازه زدم

من روی بد زندگی رو خوب دیدم

همیشه از جایی خوردم که فکر نمیکردم

من یه مجموعه کامل درد بی درمانم

خاموش و سوخته و سرد بی پایانم

فقر و داد و بیداد بسیار دیدم

جدایی وحشتناک پدر و مادر دیدم

خبر مرگ پدر شنیدم و یتیم شدم

یهویی با جبر ژنتیکی رو به رو شدم

عاشق شدم و زنده رنده شدم

خرمن کوتاهم را با پنبه آتش زدن

گرگ شدن و در سایه من ماندن

خاطراتی دارم از جنس مرگ و مرگ

من به آخر رسیدم مثل مرگ

چه هستی

نه با تو میشود

نه بی تو

نه با منی

نه با خود

دود کن و دودم کن

سیگارم و کورم کن

نه میروی بمیرم

نه هستی جان بگیرم

نه راضیم از توهم

نه خسته ام از تظاهر

چه هستم و چه هستی

به هم نگو تو مستی