خسته ام

خسته ام از روزای تکراری

از سکوت اجباری

از غروری که همش لگد مال میشه

از حقیقتی که پشت سکوت پنهون میشه

از انکاری که همش روی زبونتونه

گذشته ی که گذشتن ازش سخته

از کینه های که خاک نمیشن

از امیدو خوشبختی که تو دور دسته

از کسای که تو برد کنار مونن

ولی تو باخت کنار میرن

و انقدر اشگ دیدمو فریاد

که شدم سیر از این دنیا

ولی هرگاه شدم اسیر دردا

چشم داشتم به امید فردا

و میدونم شادیا میان که بگن

تموم شد فصل سرما

که همنشینم با بهار فردا

مثل من

مثل من نشی

که آخراش فهمیدم چی به چی

و نصف عمرت تو رویا بگذره

و راهو بدونی ولی بی راهه بری

و غرق بچگیت نشی

و گم نشه فریادت

و یه نگاه پر از حسرت همیشه تو قاب چشام بوده

یه زندگی رویایی همیشه تو سرم بوده

لالایم شبا اشگ بود

نگاهم عطش داشت

صدام سوز داشت

رخم اخم داشت

و عشقمم فدای مشکلات شد

ولی حالا حس غریبی دارم

مثل کلاغ عقب افتاده از کوچ

مثل ماهی افتاده در تور

و همیشه تو بازی تو میدون بود

با این که بد بود

کسی رو نمیکتم نبود

عشق

بچگی جوونی عاشقی نکردم

ساده بگم زندگی نکردم

و هر چند دیر آمدی خانوم

ولی خوش آمدی

با سکوتی که انگار تمومی نداره

راهی که پایونی نداره

از اون روزی که گل بهم دادی گلم

شدم شاد گفتم اینه یار

مثل گذشته که خوابت بهانه ای برای گذاشتن سرت روی شانه ام بود

هیچ وقت فراموش نمیکنم بازی نفسم با گیسویت

خدا ازعشقم دورم

یا عشقم از من که نمیرسونی ما رو به هم

تو ای خدا با هر دوی ما نامهربان بودی

نداشته زیاد نصیبم کردی

این یکی رو عطا کن

پرنده

پرنده خوش به حالت که در آسمانی

هیچ از رسم زمین ندانی

ما زمینیان هم از لبخند دوست میترسیم

هم از لبخند دشمن

اینجا یکی گوشت تو سطلع آشغالشه

یکی هم رنگ استخونو ندیده

و شهر ما دشمن ماست

و هیشکی ماه و ستاره رو با هم نداره

و تا خوشبختی طلوع کنه

یه عمر طول میکشه

و شبا دلت میشه غم دیده

چشات میشه نم دیده

ذهنت درگیره حتی تو مسئله های حل شده

و تنهات که گذاشتن میگن

به خدا نزدیک تری

و رسم ما سنگ کاغذ قیچیه

خدایا یا بسوز

یا بساز زندگی را

مادر

مادر تویی هم مسیر منه بی مسیر

تویی رفیق شب بیداریم

از این دنیا دل خوشی ندارم

تویی فقط دلخوشیم

دریای دلم طوفانی بود

وقتی نبودی فقط یادت بود

تو که نیستی همیشه یه درد تو وجودم هست

که نمیشه ولش کردو رفت

باشی غمی نیست

دعا کن به خدایت بگو

دیگه حکمتشو نمیخوام

شادی میخوام

بگو راضی نیستم به رضایش

پای برای رفتن جایی برای ماندن میخوام

نمیدانم کفر نوشتم

یا حرف دلم را

شاید این همان نوشته هایی هست که بالا آوردم

و دوباره خوردم

مصنوعی

مشترک دست کشیدیم از هم

در آغوشی مصنوعی بیدار ماندیم به یاد هم

یکی میسوخت با درد ژنتیکی

گاهی هم کودکانه شاد میشد با رویایی تو خالی

آرام میشد با بارانی که بود مسکنی موقعتی

یکی خوشبخت بود اما بدون هیچ عشقی

از درون بود خرابه ای از بیرون بود تماشایی

دل خوش به دیداری بود که داشت بغضی پاک نشدنی

از گذشته به دوش داشت کینه ای فراموش نشدنی

زندگانی برای ما سلامی بود که بوی خدانگهدار میداد

کلامی بود که ما از سخن گفتن دور بودیم

عشقم

یادته کفترا رو دونه مید ادیم

 ازدست هم دیگه آب میخوردیم

شب تا صبح دعا میکردیم

زود صبح بشه همو ببینیم

نون کباب ببربازی میکردیم

هرکی میگفت آخ دستو میبوسیدیم

عکس همو دماغ بزرگ میکشیدم

دعوامون میشد سراینکه بذاراول موهات من شونه کنم

قهرمیکردیم

بند کفشامو میبستیدی به هم

چقدرخندیدی وقتی دیدی نمیتونستم

کفشامو از تو حوض بردارم

بهت میگفتم برم

میگفتی کجا ؟ میگفتم قربونتون

میگفتی نمیدم

میگفتم چیو؟

میگفتی یه تارموتو به دنیا

جزیره

پاک نمی شود سم فکرت از سرم

 لذت رویای تنت سفر نمی کند ازتنم

مرا زخم میزند کابوس

 تو را غریزه میکشاند به آغوش

 درنبودت هر روز میزاید نفرت

هر روز ازهم میدرد روح بخیه خورده ام

لبای کوک خورده را آتش زدی

 پنجره نگاه ام را غروب کردی

 ربودی اعتماد را در این گلو ریختی خرده شیشه را 

دگر داد و بیداد کمک نمیکنم

برای خلاصی از تنهایی جزیره مانندم

 باید نسبت به گذشته به امروز به فردا بی تفاوت باشم

 دراین جزیره دوست ندارم 

ردپای حسرتی دیگر ببینم

خنجر

همیشه دیر میایی

 

همیشه زود میروی

 

چرا چنین میکنی

 

چه دیدی

 

چه شنیدی

 

میکشد مرا این دل سردی

 

چرا دستانم را نمیگری

 

نکند به آواز دیگری گوش میدهی

 

نکند میخواهی دوباره دورم بندازی

 

عشق را به عشق زیرشکم فروختی

 

هر زخمی بزنی

 

از روزگار میخوری

 

خسته نشدی

 

انقدر خنجرت را شوستی

 

دل خوشی برای من نگذاشتی

 

چرا هوای میکنی بعد میروی

 

کاش سخن نمیگفتی

 

این در درد را به روی عزیزانم باز نمیکردی

 

بگو او را به اندازه من دوست داری

 

یا به آغوش اجباری محکومی

 

لی لی

خودکارم دارد نوک میزند

 

به دفترم

 

مغزم انگار کندوی زنبور ها شده

 

قلبم انگار لی لی بچه ها شده

 

دارن یکی یکی فرار میکنن

 

اونای که دوست بودن با من

 

این پل را میسوزانم

 

از این به گل نشستن متنفرم

 

پیاده کردن سرم

 

هر رنجی را که بگی

 

دلم واسه هر که سوخت

 

سوخت

لبخند دادم

زمین را بوسیدم

 

مرا کاشتن میان

 

سیلی از حرفهای ناگفته

 

برادر بودن

 

چرا من ندیدم

 

سایه شان چوب به دست بودن

 

دیاری میخواهم که نه چهره خندان ببینم

 

نه گریان

 

آنچه هست

 

فریبست